Μουσική γραφή: Η μουσική γραφή είναι μοναδική και βασίζεται στην ύπαρξη σημαδόφωνων τα οποία περιγράφουν πορεία φωνής και όχι στην αποτύπωση μεμονωμένων φθόγγων όπως στο σύστημα του πενταγράμμου.
Κλίμακες: Οι κλίμακες είναι αυτές της ανατολικής μουσικής στη φυσική τους μορφή σύμφωνα με το Πυθαγόρειο σύστημα (όχι δηλαδή τη συγκερασμένη της δυτικής μουσικής) με την πορεία του μέλους και τις μουσικές θέσεις να ακολουθούν ιδιαίτερους κανόνες οι οποίοι έχουν διαμορφωθεί από τους μεγάλους μελοποιούς.
Έκφραση: Η έκφραση της βυζαντινής μουσικής ιδίως όπως αποτυπώνεται στον ελληνόφωνο χώρο είναι σοβαρή, ιεροπρεπής και στηρίζεται ως επί το πλείστον στη φυσική εκφορά της φωνής.
Μέλισμα: Η βυζαντινή μουσική είναι μελισματική, δηλαδή οι χαρακτήρες αναλύονται σε περαιτέρω λαρυγγισμούς σύμφωνα με την αισθητική και την ικανότητα του εκτελεστή και δεν αποτυπώνεται κάθε κίνηση φωνής επακριβώς στη μουσική γραφή αλλά υπάρχει ελευθερία του εκτελεστή, πάντοτε στο πλαίσιο της μουσικής θέσης.
Ρυθμός: Ο ρυθμός είναι συνήθως ο τετράσημος μετά εξαιρέσεων οι οποίες υπάρχουν για να τονισθεί καλύτερα το μουσικό κείμενο.
Ομοφωνία: Όταν η βυζαντινή μουσική είναι χορωδιακή, οι πάντες ψάλλουν στην ίδια τονικότητα και δεν υπάρχει κάθετη αρμονία, εκτός από το ισοκράτημα το οποίο είναι συνοδεία και όχι ανεξάρτητη γραμμή.
Ισοκράτημα: Παράλληλη μουσική γραμμή η οποία στηρίζει το μέλος αναλόγως ποιος φθόγγος κατά περίπτωση είναι η αρμονική βάση μίας συγκεκριμένης μουσικής γραμμής. Είναι ένας απρόσωπος βόμβος ο οποίος απλώς στηρίζει τη μελωδία και δεν δημιουργείται κάθετη αρμονία σε κάθε φθόγγο όπως σε άλλες μορφές εναρμόνισης.
Φωνητική εκτέλεση: Η βυζαντινή μουσική όπως εκτελείται στους Ιερούς Ναούς είναι αυστηρά φωνητική και αποκλείεται η χρήση μουσικών οργάνων.