Μετά από τα Χερουβικά της «Εβδομάδος», ο σπουδαστής στο Δ΄ έτος της Βυζαντινής Μουσικής καλείται να διδαχθεί τα Αργοσύντομα Χερουβικά του Φωκαέως σε όλους τους ήχους. Επειδή οι συγκεκριμένες συνθέσεις είναι σχετικά εκτεταμένες, είθισται περισσότερο να ψάλλονται τις Κυριακές του χρόνου καθώς και στις μεγάλες εορτές και πανηγύρεις. Καθώς ανήκουν στον ίδιο σύνθετη, μουσικά αποτελούν μία ενότητα καθώς έχουν παρόμοια έκταση αλλά και μουσική φόρμα.
Ως προς την έκταση, είναι κατά τι αργότερα αυτών του Γρηγορίου Πρωτοψάλτου στη σειρά των Χερουβικών της Εβδομάδος[1] και ακολουθούν παρόμοια μουσική φόρμα με μουσικές κορυφώσεις στη φράση «Τριάδι» και «Πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν».
Ως προς τη δυσκολία, βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο με πιο εύκολα αυτά του Α΄, του Β΄, του Δ΄ και του πλ. Δ΄ και πιο απαιτητικά αυτά του Γ΄, του πλ. Α΄, του πλ. Β΄ και του Βαρέος. Γενικά έχουν αρκετές υπερβατές αναβάσεις φωνής και είναι φωνητικά απαιτητικά καθώς, για να εκτελεσθούν σωστά, ο ψάλλων πρέπει να έχει ζεσταθεί επαρκώς φωνητικά και να έχει καλή τεχνική κατάρτιση και σωστές αναπνοές.
Δεν συνίσταται να τα ερμηνεύουν στο Αναλόγιο αρχάριοι καθ’ ότι θα πρέπει ταυτοχρόνως να ενδιαφέρονται και για τη σωστή απόδοση των γραμμών αλλά και τη σωστή τεχνικά εκτέλεση ιδίων των πιο υψίφωνων θέσεων. Οι γραμμές πάντως καθαυτές γενικά δεν έχουν σοβαρές δυσκολίες και για αυτόν τον λόγο οι συνθέσεις αυτές, λόγω και της εύκολα προσιτής στον μέσο ψάλλοντα αλλά και ακροατή δομής, είναι αρκετά δημοφιλή.